Ecos do pasado

Alí estaba eu, trade en man diante do moble que, segundo as intruccións, era sinxelo de montar e colocar! Mentiras todo! Suspirei. Era momento de quitar o pano da cabeza e ir comer algo.
Sentada na  mesa da cociña mirei o pano de seda que perdera había semanas! E onde estaba?! Pois debaixo dunha mesiña portátil que había tempo que non usaba. Ecos dun pasado pantasmal e rutilante no que vivía co meu mozo e o camiño a seguir semellaba claro.

Non digas nada

Non digas nada, dixo co dedo índice da man dereita tapándoche os beizos e os seus ollos mirando fixamente ós teus, mentres ti non sabes que facer e rematas mirando nerviosa ó redor ata que te decatas de que retirou o dedo dos teus beizos e dos teus ollos comezan a caer bágoas mentres ves, entre as húmidas cortinas dos teus ollos, que a súa boca busca a túa, os seus ollos péchanse, prodúcese o contacto e o tempo sinxelamente se para.

As primeiras veces

Nunca esquecerei o primeiro día que voei. Aquela sensación do aire baixo as ás, a mestura de aire e salitre no meu pico e a liberdade de ir alén das miñas esperanzas.

Nunca esquecerei a primeira vez que me mergullei, a primeira vez que pesquei e volvín saír triunfante co peixe na boca. Algúns dos meus irmáns precisaron de dous intentos para conseguilo.

Nunca esquecerei a primeira vez que sequei as miñas plumas negras ao sol, o peito enchido despois de superar aos meus irmáns que dicían que nunca conseguiría nada sendo o máis pequeno da familia.

Nunca esquecerei aquelas primeiras veces que fixeron de min o grande corvo mariño que son hoxe, porque quen esquece o pasado, está condenado a repetir os seus erros.