Entramos na
cafetería e sentamos na mesa de costume, a do centro, un enfronte ao outro.
Charlabamos sobre o que nos acontecera durante a semana mentres bebiamos zume
de piña. Todo era perfecto ata que, de socato, unha rapaza sentou enriba da
miña pantasma e un rapaz sentou enriba da pantasma de Lucas. A culler do meu té
caeu enriba do prato cun estrépito que me devolveu á realidade: outros estaban
a vivir a miña historia, os ollos da miña mellor amiga estaban abertos coma
pratos e o meu corazón seguía roto.
